Rozważmy agorafobię, znaną również jako zaburzenie lękowe, które wiąże się z intensywnym strachem przed przestrzeniami otwartymi i uczuciem nieumiejętności ucieczki. Chociaż nauka nie dostarczyła pełnej odpowiedzi na pytanie, skąd bierze się to schorzenie, podejrzewa się, że może mieć związek z ewolucyjnie ukształtowanymi odruchami mózgu reagującego lękiem i chęcią ucieczki nawet w sytuacjach pozornie bezpiecznych. W przypadku agorafobii, symptomatologia jest najbardziej widoczna podczas przebywania na otwartej przestrzeni, jak na przykład tarasie lub ulicy, a także podczas spotkań społecznych. Objawy potrafią przybierać formę stanów ogólnego pobudzenia, przyspieszonego oddechu, kołatania serca czy duszności, czasami towarzyszy im ból w klatce piersiowej.
Podstawowym elementem leczenia agorafobii jest terapia poznawcza, która pomaga pacjentowi zrozumieć korzenie swojego schorzenia. Terapia behawioralna opiera się na „odczulaniu” pacjenta przez stopniowe zwiększanie czasu spędzanego na otwartej przestrzeni, za pomocą technik psychoterapii poznawczo-behawioralnej (CBT). Leki są tylko dodatkiem do terapii. Chociaż zazwyczaj rokowania są dobre, skuteczne leczenie agorafobii wymaga czasu i cierpliwości.
Agorafobia jest zaliczana do zaburzeń nerwicowych, charakteryzuje się krótkotrwałym, ale intensywnym irracjonalnym uczuciem strachu lub dyskomfortem, które towarzyszy osobie przebywającej w otwartych przestrzeniach. Miejsca takie jak góry, jazda samochodem czy przebywanie na tarasie z widokiem mogą wywoływać lęk u osoby z agorafobią, która z tego powodu boi się opuszczać dom i podróżować samotnie. Tak silny lęk negatywnie wpływa na jakość życia i codzienną funkcję.
Typowe objawy napadu lęku u osoby z agorafobią obejmują: przyspieszone bicie serca, pocenie się, duszność, a czasem ucisk lub ból w klatce piersiowej, uczucie dławienia, zawroty głowy, oszołomienie, depersonalizację i derealizację, ból w nadbrzuszu w rzucie żołądka, strach przed śmiercią i ataki paniki.
Agorafobia może występować jako samodzielne schorzenie lub towarzyszyć innym zaburzeniom lękowym, takim jak ataki paniki, zespół obsesyjno-kompulsyjny (OCD) czy depresja. Szczególnie trudne są przypadki agorafobii współistniejącej z depresją, które wymagają profesjonalnej interwencji specjalisty.
Agorafobia jest związana z lękiem podczas przebywania na otwartych przestrzeniach lub w miejscach, z których ucieczka jest trudna lub skomplikowana. W leczeniu tego stanu skuteczna jest terapia poznawczo-behawioralna, która jest równie skuteczna w leczeniu innych stanów lękowych, takich jak fobia społeczna, napady nocnej paniki czy depresja.
Terapia poznawcza (CBT) to wyjątkowo skuteczna metoda leczenia agorafobii u wielu pacjentów cierpiących na zaburzenia lękowe, choć niestety nie jest równie skuteczna dla wszystkich. W niektórych przypadkach może być również stosowana do leczenia lęku napadowego bez agorafobii.