Rumianek, wszechstronnie używana roślina o niezwykle szerokim spektrum korzyści zdrowotnych, jest powszechnie doceniany na całym świecie. Znajduje on swoje miejsce zarówno w kuchni, jak i jako składnik medycyny naturalnej. Rozpoznawalny dzięki swojemu subtelnemu, aromatycznemu zapachowi, rumianek ma mocne właściwości prozdrowotne. Są one szczególnie widoczne w poprawie odporności organizmu, wspomaganiu leczenia bezsenności i łagodzeniu dolegliwości żołądkowych.

Botanicznie rzecz ujmując, rumianek lekarski, określany również jako Chamomilla recutita lub Matricaria chamomilla, jest członkiem rodziny Astrowatych (Asteraceae). Jego naturalne siedliska można znaleźć na bardzo różnych terenach – od obszarów Europy Wschodniej i Południowej, przez Azję do obu Ameryk i Australii. W polskiej przyrodzie często napotkać go można na nieużytkach rolnych czy łąkach, ale jest też chętnie hodowany przez miłośników roślin. Głównym surowcem wykorzystywanym w procesie leczenia są kwiaty rumianku.

Nazwa „Rumianek” pochodzi od starogreckich słów „chamos” i „melos”, które tłumaczą się jako „ziemne jabłko”. Zastosowanie tej rośliny ma długą historię sięgającą czasów Pliniusza (75-23 p.n.e.) i docenianą przez tak cenionych lekarzy jak Hipokrates czy Dioskurides. W starożytnym Egipcie, rumianek był wykorzystywany do leczenia gorączki, ale także w kosmetyce. Rzymianie cenią go za jego smak w napojach i kadzidłach. Ciekawostką jest, że stosowano go także jako dodatek smakowy do piwa – podobnie jak dzisiejszy chmiel. Średniowieczni mnisi uprawiali go nie tylko dla potrzeb browarnictwa, ale również do przygotowywania tradycyjnych mikstur ziołowych, a także zauważyli, że rośliny chore szybciej się regenerują, gdy obok nich posadzone jest to zioło.

W XIX wieku botanik odkrył tę roślinę rosnącą w Koloseum rzymskim i od tamtego momentu określano ją mianem „rumianku rzymskiego”. Właściwości odstraszające szkodniki, które zawdzięcza swojemu specyficznemu zapachowi jabłek, zostały również zauważone i docenione jako naturalna ochrona dla innej roślinności.

Badania chemiczne suszonych kwiatów rumianku wykazały występowanie wielu terpenoidów i flawonoidów, które wpływają na jego właściwości lecznicze. Kluczowe składniki rumianku to olejki eteryczne, zawierające bisabolol, tlenki bisabololu A i B oraz matrynę. Dodatkowo, kwiaty rumianku zawierają flawonowe pochodne (głównie apigenina i 7-glukozyd apigeniny), kumaryny, kwasy fenolowe oraz polisacharydy.