Syndrom DDD, o którym wielokrotnie mówi się w mediach, w tym na platformach internetowych, jest terminem, który nie każdy zrozumie. Często bywa mylony z syndromem DDA, odnoszącym się do dorosłych dzieci alkoholików. Tymczasem, syndrom DDD odnosi się do osób wywodzących się z rodzin dysfunkcyjnych. A więc, co tak naprawdę kryje się pod pojęciem „syndrom DDD”? Jak rozpoznać symptomy wśród dorosłych dzieci pochodzących z rodziny dysfunkcyjnej? Kto najczęściej zmaga się z tym syndromem i jakie są skutki dorastania w dysfunkcyjnym środowisku rodzinym? Jak opanować umiejętności budowania zdrowych relacji?

Syndrom DDD definiowany jest jako zbiór cech i trudności występujących u osób wychowanych w rodzinach dysfunkcyjnych. Dorosłe dzieci pochodzące z takich rodzin często mają problemy w swoim życiu osobistym, zarówno rodzinym jak i towarzyskim, będące konsekwencją wychowania w niestabilnym środowisku domowym. Specjaliści uważają, że osoby dotknięte syndromem DDD mają tendencję do przenoszenia wzorców zachowań z dysfunkcyjnego domu rodzinnego na dorosłe życie, wpływając na relacje partnerskie, rodzinne czy towarzyskie.

Ważne jest, aby pamiętać, że termin „syndrom DDD” nie figuruje w oficjalnych kryteriach diagnozowania chorób czy zaburzeń psychicznych. Jest to pojęcie potoczne, często stosowane przez terapeutów i klinicystów, jako sposób opisu pewnych wspólnych doświadczeń osób pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych, takich jak niskie poczucie własnej wartości czy problemy z nawiązywaniem bliskich relacji. Symptomy te często występują razem, tworząc charakterystyczny obraz osobowości i zachowań typowych dla osób wychowanych w podobnych warunkach.

Przyczyną powstania syndromu DDD jest dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej. Czym charakteryzuje się takie środowisko? Według psychologów, rodzina dysfunkcyjna to ta, która nie spełnia swojej roli społecznej w prawidłowy sposób. Niezdrowe wzorce rodzicielskie przekazywane są dalej i mogą prowadzić do rozwoju syndromu DDD u dorosłych dzieci.

Charakterystyka rodziny dysfunkcyjnej obejmuje między innymi:

• brak ustalonych wzorców ról i zachowań (lub ich zbytnia sztywność),
• nieprawidłową komunikację pomiędzy członkami rodziny,
• niezapewnienie warunków do prawidłowego rozwoju członków rodziny (szczególnie dzieci, które później mogą rozwinąć syndrom DDD),
• brak zgody na wyrażanie własnych uczuć, zwłaszcza tych negatywnych – w rodzinach dysfunkcyjnych często wymaga się od członków rodziny udawania, że wszystko jest dobrze, co prowadzi do tłumienia emocji.

Taki model funkcjonowania rodziny często prowadzi do powstania syndromu DDD w dorosłym życiu osób wychowanych w takim środowisku.