Bez wątpienia, dynamika współczesnego życia jest niewiarygodnie szybka, co niejednokrotnie wpływa na nasze zdrowie psychiczne. Praca zawodowa pochłania wiele godzin naszego dnia, stając się często priorytetem na równi z rodziną czy osobistym rozwojem. Jednak dla niektórych osób relacje z zawodem przeradzają się w obsesję, tworząc poważny problem społeczny znanym jako pracoholizm. Kluczowe pytania dotyczą przyczyn tego stanu: Czy brak kontroli nad ilością czasu spędzanego na pracy i poczucie przymusu do jej wykonywania oznacza pracoholizm?

Według współczesnej psychologii pracoholizm jest rozumiany jako obsesyjno-kompulsywne uzależnienie od pracy, które zaburza równowagę między karierą a innymi aspektami życia. Nie każdy, kto poświęca dużo czasu pracy, jest pracoholikiem. Wielogodzinne zmagania w miejscu pracy mogą wynikać z różnych powodów – niektórzy ludzie pracują intensywnie przez dłuższy czas ze względu na konkretną sytuację, na przykład w celu zwiększenia zdolności kredytowej lub ze strachu przed redukcją etatów. Zazwyczaj jest to jednak czasowo ograniczona sytuacja, w przeciwieństwie do stałego, nadmiernego zaangażowania w pracę, które jest charakterystyczne dla pracoholizmu.

Pojęcie pracoholizmu zostało wprowadzone na przełomie lat 60. i 70. przez W. Oatesa, ale dopiero w kolejnej dekadzie zyskało szerokie uznanie. Najprościej mówiąc, pracoholizm to uzależnienie od pracy, niezdolność do zaprzestania pracy. Same słowo „pracoholizm” (ang. workaholism), zapożyczone z języka angielskiego, łatwo kojarzy się z alkoholizmem, co podkreśla jego charakter uzależnienia.