Prokrastynacja, zjawisko polegające na odkładaniu działań na później, jest jednym z najpowszechniejszych wyzwań w zakresie samoregulacji. Według badań, przewlekłą prokrastynację można zaobserwować u 15–20% ogólnej populacji. W przypadku grupy młodzieży i studentów, ta liczba wzrasta do nawet 70%. (Rozental i Carlbring, 2014)

Badanie przeprowadzone na grupie 1300 uczniów licealnych oraz studentów z USA wykazało, że niemal połowa badanych zdaje sobie sprawę, że prokrastynacja ma negatywny wpływ na ich wyniki szkolne. Badania te ujawniły również, że uczniowie, którzy opóźniają swoje obowiązki szkolne, najczęściej spędzają ten czas oglądając telewizję lub filmy (61%), używając mediów społecznościowych (58%), pisząc wiadomości tekstowe lub rozmawiając przez telefon (36%) lub grając w gry (28%) (Klein, 2014).

Nie ma jednoznacznej definicji prokrastynacji, ponieważ różni teoretycy podkreślają różne aspekty tego zjawiska. Solomon i Rothblum (1984: 503) wiążą prokrastynację z odczuwaniem stresu i dyskomfortu, uważając ją za opóźnienie powodujące subiektywne poczucie niewygody. Beswick i Mann (1994: 391) definiują prokrastynację jako sytuację, w której opóźniamy rozpoczęcie lub ukończenie planowanej działalności. Z kolei Piers Steel (2007: 65) uważa, że prokrastynacja to świadome opóźnianie planowanych działań, mimo przewidywalnego pogorszenia sytuacji z powodu tego opóźnienia, które może obejmować gorszą jakość pracy, przesunięcie terminów, obniżenie nastroju czy poczucie winy.

Chociaż prokrastynacja i lenistwo mają pewne cechy wspólne – takie jak brak chęci do działania czy niska motywacja – nie są one tożsame. Timothy Pychyl, badający fenomen prokrastynacji, twierdzi, że osoby odwlekające działania, w przeciwieństwie do osób leniwych, dążą do osiągnięcia celu i mają zamiar wykonać zadanie, mimo że wiąże się to z negatywnymi konsekwencjami, takimi jak stres czy poczucie winy (Pychyl, 2010; Burton, 2015).