Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z towarzyszącymi mu zaburzeniami uwagi, znany jako ADHD, jest neurobiologicznym zaburzeniem, które może znacząco utrudniać dorosłe życie. Może prowadzić do pogorszenia efektywności w pracy zawodowej, wyzwań związanych z zarządzaniem finansami, problemów edukacyjnych oraz trudności w funkcjonowaniu społecznym.

Symptomy ADHD u dorosłych często przypominają te zauważane u dzieci, obejmując problemy z koncentracją, samokontrolą i zdolnością do hamowania impulsywacji. Bezpośrednio wpływają one na zdolność do organizacji i planowania, utrzymania koncentracji w miejscu pracy oraz podejmowania decyzji. W konsekwencji, osoby te mogą uzyskiwać wyniki poniżej swoich możliwości intelektualnych zarówno w pracy, jak i w nauce. Częstym problemem jest również odkładanie zadań na później, czyli prokrastynacja.

ADHD może także negatywnie wpłynąć na umiejętności społeczne osoby dorosłej. Może to obejmować trudności w utrzymaniu trwałych relacji, budowaniu nowych związków, dotrzymaniu zobowiązań oraz skupieniu uwagi na rozmówcach. Inne konsekwencje obejmują problemy z zarządzaniem finansami i organizacją życia domowego, a także utrudnienia we wykonywaniu rutynowych, powtarzalnych czynności.

Kryteria diagnostyczne ADHD, które są obecnie stosowane w Polsce, pochodzą z Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10). Klasa F90 – Zaburzenia hiperkinetyczne (zespoły nadpobudliwości ruchowej) obejmuje kryteria takie jak brak uwagi, który wymaga utrzymania co najmniej sześciu z wymienionych objawów przez co najmniej sześć miesięcy. Objawy te mogą obejmować niedbałość w pracy lub innych zadaniach, niemożność skoncentrowania się na zadaniach czy czynnościach, ignorowanie instrukcji oraz trudności w organizacji zadań i aktywności. Mogą również występować unikanie zadań wymagających długotrwałego wysiłku umysłowego, częste gubienie rzeczy niezbędnych do wykonania zadań oraz łatwe rozproszenie uwagi przez bodźce zewnętrzne.